Το κάψιμο του Μάη,στην Κωμιακή της Νάξου!

 

  Μία από τις ωραιότερες κι οποσδήποτε  πιο αγαπητές λαΐκές γιορτές,από όσες στολίζουν την απλή νησιώτικη ζωή,είναι και η γιορτή του "Κλήδονα",που διαρκεί δύο μέρες 23 και 24 Ιουνίου.

                            Που κυριαρχεί το κάψιμο του "Μάη" και "τ'αμίλητο νερό" κι ο "Κλήδονας"

Το βράδυ της 23ης Ιουνίου,παραμονής του Αγίου Ιωάννου,οι νεαροί ξεκρεμνούν τους "Μάηδες" και κουβαλούν φρύγανα, πάνω στα οποία θα ρίξουν τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια να καούν.

Μαζεμένοι τότε όλοι,κοπελιές και παλικάρια,μικροί,μεγάλοι γύρω από την φωτιά σαρτοκοπούν πάνω από τις φλόγες και συναγωνίζονται ποιος θα περάσει τη μεγαλύτερη. 

Οι ηλικιωμένοι συγκινημένοι καμαρώνουν τα παιδόγγονα και τ'άλλα παλικαροπούλα και εκείνες οι χλώμες φλόγες ρίχνουν φως στα δικά τους χρόνια,ζωντανεύουν τα δικά τους "ανδραγαθήματα".

Όταν καούν οι "Μάηδες" τα κοριτσόπουλα πηγαίνουν να πάρουν το "αμίλητο νερό",το νερό δηλαδή που πρέπει να μεταφέρουν χωρίς να βγάλουν από το στόμα τους μιλιά. Και οι νεαροί βέβαια δεν πηγαίνουν να ...κοιμηθούν,ούτε χάνουν την ευκαιρία να πιάσουν τα "πόστα" και να σκαρώσουν ένα σωρό.....πειράγματα.

Σκοπός τους είναι το πως θα κάμουν τις κοπελιές να μιλήσουν,να αφήσουν έστω και μία λέξη,όταν τους κλείνουν τους δρόμους ή τους σπάνε τα σταμνιά. 

Όσες κατορθώσουν να φθάσουν στο σπίτι με πραγματικά "αμίλητο νερό",το χύνουν μέσα σ'ένα λαΰνι και τ'αφήνουν ολόκληρη τη νύχτα στο φεγγάρι.

Το πρωΐ σηκώνονται και πλύνονται με το ίδιο νερό και περιμένουν να ακούσουν το πρώτο ανδρικό όνομα,το οποίο θα είναι και το όνομα του μέλλοντος συζύγου.

Το παραπάνω κείμενο είναι από το βιβλίο: "Επιστροφή στις ρίζες"

του  Ν.Ι. Λεβογιάννη.

Οι δε φωτογραφίες είναι από το οιογενειακό άμπλουμ της οικογένειας μου,πριν από μερικά χρόνια.

Κι εδώ η αφεντιά μου,με την κόρη μου.

.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ