Στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας μία φράση δεσπόζει στα χείλη των ανθρώπων που μας αγαπούν:"Υπομονή".Η ίδια η φράση δείχνει μία παραίτηση από την απόπειρα να αλλάξουμε την πορεία μας.Δείχνει ότι έχουμε κάνει αυτό που μπορούσαμε,προσκρούουμε σε τοίχο και το μόνο που μας απομένει είναι να περιμένουμε.
Κι αν αυτό έχει γρήγορα εξέλιξη,η υπομονή είναι δικαιολογημένη.Συχνά η υπομονή απαιτεί χρόνο.Κάποτε η υπομονή ταυτίζεται με τον συμβιβασμό.Άνθρωποι που μας δυσκολεύουν,μία απώλεια,μία κατάσταση που δεν αλλάζει μας κάνουν να αποδεχόμαστε μελαγχολικά ότι συμβαίνει.
Σκεφτόμαστε να βρούμε διέξοδο κάνοντας κάτι διαφορετικό,να βρούμε κάποιους φίλους που θα μας κάνουν να ξεχαστούμε ή μόνο θυμόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να ζήσουμε πια,αν το έχουμε ζήσει.
Η υπομονή γίνεται φάρμακο στην αδυναμία διόρθωσης των καταστάσεων.
Ένα σακίδιο πλάτης...... ράφτηκε........ για μία μικρή δεσποινίδα.....με τις μικρές κόκκινες λεπτομέρειες του......έναν ιδιαίτερο φιογκάκι στολίστηκε στο καπάκι για περισσότερη τσαχπινιά.....οι θηλιές του ,για να κρεμάει ότι ασέσουαρ της αρέσει,εδώ το συνοδεύει ένα μπρελόκ {πριγκιπική κόρωνα}.
Συνοδεύω την ραπτική δημιουργία μου,με λίγες γραμμές από την Φωνή Κυρίου ,της Κυριακής που μας πέρασε....που δεν είναι άλλο......από ένα σακιδίο πλάτης!
Σας εύχομαι να έχετε μία όμορφη ημέρα!
