Εκείνη!

 

   Ποιος τη γνώριζε?Ελάχιστοι! Οι λίγοι κάτοικοι του μικρού και άσημου και κακόφημου χωριού. Αυτοί να πνίγονται στις μέριμνες και στους ατέλειωτους βιοτικούς περισπασμούς κι Εκείνη να δουλεύει αθόρυβα. Και στις τόσες του σπιτιού εργασίες και μέσα της.

   Μέσα της προπαντός. Μα αφανώς να μην την παίρνει είδηση κανείς. Δούλευε για τον Αόρατο. Αυτόν που βλέπει στην καρδιά του ανθρώπου. Γι' Αυτόν ζούσε, μ' Αυτόν συνομιλούσε μυστικά μέρα και νύχτα, Αυτόν ζητούσε με όλη την υπαρξή της. Τον ζητούσε από το λίκνο της ακόμη, έπειτα στον Ναό του και τώρα σε κάθε ημέρα και ώρα της ζωής της.

   Ξάφνου,σε μία και μόνη στιγμή,ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή της. Σφοδρός ανεμοστρόβιλος την άρπαξε από την αφάνεια στον άσημο τόπο του μνηστήρα της και την πέταξε ολομόναχη καταμεσής του ωκεανού.

   Ποτέ δεν θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση σε άγγελο. Όμως τούτο εδώ το άγγελμα που της μετέφερε ο αρχάγγελος ήταν αβάσταχτο. Θα γεννήσει παιδί? Μα πως? Αυτή ήταν αγνή κι αμόλυντη. Τον ευατό της από το λίκνο της ακόμη τον είχε φυλάξει απρόσβλητο κι από τον ελάχιστο της αμαρτίας μολυσμό. Τώρα ο απεσταλμένος του Κυρίου της λέει ότι θα γεννήσει και μάλιστα ότι το παιδί της θα είναι "Υιός υψίστου",Υιός του Θεού...

   Η σκέψη της παρέλυσε. "Πως έσται μοι τούτο?", τόλμησε μονάχα να ψελλίσει (Λουκ.α΄34),ενώ η ταραχή τη συγκλόνιζε. Όταν όμως ο Γαβριήλ τη βεβαίωσε για το θαύμα του Θεού,έσκυψε ταπεινά και πρόφερε με δέος τα μοναδικά εκείαν λόγια της υποταγής,που ήταν ταυτόχρονα απόφαση θανάτου: "Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου"(Λουκ. α΄38).

   Χωρίς να το ξέρει τα λόγια της αυτά άλλαξαν σε μία στιγμή την πορεία του σύμπαντος. Μέχρι την ώρα εκείνη ήταν αμέτοχη στα διαδραματιζόμενα του κόσμου. Και να, αιφνιδίως όχι μόνο βρέθηκε στην καρδιά των πιο μεγάλων γεγονότων,αλλά και η Ίδια αποτελούσε την πηγή και το αποκορύφωμα τους. Από την αφάνεια βρέθηκε ξαφνικά στο κέντρο του σύμπαντος.

   Η υπαρξή της έγινε η μεγάλη εκείνη "κλίμαξ", η παράδοξη σκάλα που σκαλί - σκαλί την κατέβηκε ο Δημιουργός του κόσμου και μέσα από τα δικά της σπλάχνα ήρθε στη γη  ως άνθρωπος. Τη νύχτα εκείνη, που μες στη σπηλιά της Βηθλέεμ Τον γέννησε, ο ουρανός έπνιξε τη γη στον απέραντο ωκεανό της θεΐκής αγάπης μιας αγάπης που έφθασε παφλάζοντας από τα βάθη των αιώνων και των χιλιετιών, δισεκατομμύρια χρόνια πριν ή και πριν ακόμη υπάρξει χρόνος.

   Οι Άγγελοι,οι Ποιμένες,οι Μάγοι,ο Συμεών και η Άννα...τα γεγονότα στροβιλίζονταν γύρω της με πρωτοφανή ένταση, μα Εκείνη έμεινε πάντα κρυμμένη,σιωπηλή και αφανής. Δεν τα προσπερνούσε. Το αντίθετο τα μελετούσε σε βάθος."Πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα συμβάλλουσα έν τη καρδία αυτής".(Λουκ.β΄19). Τα αντιπαρέβαλλε,προσπαθούσε να κατανοήσει το μυστήριο του Υιού της. Και το κατανόησε. Μάλιστα το κατανόησε πρώτη και μόνη αυτή,όπως αποδείχθηκε αυτό ολοφάνερα στο εκπληκτικό θαύμα της Κανά.

   Έπειτα ακολούθησαν τρία χρόνια με απίστευτα γεγονότα. Εκείνη πάντα σιωπηλή και αφανής. Τον ακολουθούσε παντού. Διακονούσε τον Ίδιο και τους Μαθητές του και προσπαθούσε να εισδύει στο απρόσιτο μυστήριο της αποστολής του.

   Τον ακολούθησε μέχρι τον Σταυρό και την Ταφή. Τότε κατάλαβε, Κατάλαβε τις άπειρες διαστάσεις της Θυσίας του. Εισήλθε στη μυστική δύναμη της Αναστάσεως του,στο θαύμα της Πεντηκοστής έν μέσω των Μαθητών του.

   Έγινε η χαρά της Εκκλησίας. Μητέρα των πιστών.

   Τώρα φεύγει. Αφήνει τον κόσμο τούτο και εισέρχεται στην αιώνια δόξατης Βασιλείας του Υιού της. Οι άγγελοι,ο ουράνιος κόσμος,την υποδέχονται ως Βασίλισσα των Ουρανών.

   Όμως..."τον κόσμον ου κατέλειπεν..."

   Η καρδιά της μένει στη γη. Σε μας, τα παιδιά της. Είναι και θα είναι για πάντα μαζί μας.

   Εκείνη,η Μητέρα όλων των ζώντων!

Χρόνια Πολλά κι Ευλογημένα!