Στο όρος των αθανάτων

 

   Τους ήταν τόσο άγνωστος! Λίγο καιρό Τον άκουσαν,διάφορα άκουσαν από άλλους, αρκετά θαύματα τα είδαν με τα μάτια τους. Σαγηνεύθηκαν. Αντιλαμβάνονταν ότι είναι κάποιος τόσο διαφορετικός! Γι'αυτό,όταν τους κάλεσε να Τον ακολουθήσουν, δεν δίστασαν. Τον ακολούθησαν. Κοντά τους και άλλοι. Άρχισαν να γυρίζουν μαζί Του πόλεις και χωριά, να κηρύττουν και οι ίδιοι, να κάνουν θαύματα με το όνομα του.

   Έλεγαν ότι είναι προφήτης, αλλά όχι μόνο προφήτης. Άρχισαν σιγά-σιγά να πείθονται ότι είναι ο από αιώνων αναμενόμενος Μεσσίας τους. Δηλαδή ο βασιλιάς που θα έπαιρνε το ένθος τους από την αφάνεια, θα το απελευθέρωνε από τη σκλαβιά των Ρωμαίων, θα το δόξαζε σε όλο τον κόσμο.

   Έτσι νόμιζαν.

   Τα θαύματα πλήθος, η διδασκαλία του μοναδική η ζωή του υπερθαύμαστη. Μιλούσε με εξουσία! Ποιος ήταν?

   Τούτη τη φορά ξεχώρισε τρεις απ'αυτούς και τους πήρε μαζί Του στο βουνό. Τι τους ήθελε? Θα ήταν και άλλοι εκεί? Θα θαυματουργούσε? Θα δίδασκε? Το μυστήριο μεγάλωνε.

   Δεν ήταν ιδίαιτερα ψηλό βουνό το Θαβώρ.Ούτε εξακόσια μέτρα. Σαν έφθασαν στην κορυφή, διαπίστωσαν ότι ήταν μόνοι. Δεν υπήρχε κόσμος να κηρύξει. Ούτε φαινόταν να προσφέρεται για προσευχή ο τόπος. Τον κοιτούσαν με απορία.

   Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουν,το σκηνικό άλλαξε. Τα ενδύματα του έγιναν κατάλευκα σαν χιόνι. Το πρόσωπο του έλαμψε σαν τον ήλιο. Έπεσαν κάτω τρομαγμένοι! Και να που βλέπουν άλλα δύο πρόσωπα μαζί Του. Κατανόησαν,φωτισμένοι από τον Θεό,ότι είναι δυο μεγάλες μορφές της ιστορίας τους ο Μωΰσης και ο Ηλίας, στο αποκορύφωμα δε των παράδοξων γεγονότων φωτεινό σύννεφο σκέπασε το βουνό και τους ίδιους. Την ίδια ώρα μιά φωνή ακούσθηκε μέσα από το σύννεφο: "Ούτος έστιν ο υιός μου ο αγαπητός, έν ω ευδόκησα αυτού ακούετε" (Λουκ. θ΄35) Φοβήθηκαν! Φοβήθηκαν πολύ!

   "Ο υιός μου ο αγαπητός"? Ποιος ήταν λοιπόν ο Δάσκαλός τους?

   Σε λίγο το θαυμαστό όραμα έσβησε. Βαθιά σιωπή επικράτησε στους τρεις Μαθητές. Άλλωστε η εντολή του Κυρίου ήταν αυστηρή: Να μην πουν τίποτε γι'αυτό σε άλλους μέχρις ότου ο Ίδιος αναστηθεί έκ νεκρών. Το μυστήριο του προσώπου του γινόταν ακόμη πιο απρόσιτο.

   Τα μάτια της ψυχής των Μαθητών άνοιγαν σε καινόργιο κόσμο. Είχαν όμως πολύ δρόμο ακόμα. αργότερα κατάλαβαν.

   Από τότε το θαύμα της Μεταμορφώσεως έγινε η καρδιά της Θεολογίας της Εκκλησίας. Δεκατέσσερις αιώνες αργότερα οι κορυφαίος θεολόγος της Εκκλησίας  Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εισέδυε στο βάθος του θαύματος ακόμη περισσότερο και φανέρωσε με πληρότητα αυτό που οι προηγούμενοι Πατέρες είχαν θεολογήσει τις ιλιγγιώδεις διαστάσεις του γεγονότος της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Ότι δηλαδή το φως της θεότητος του Χριστού,που μπορεί να δεχθεί ο άνθρωπος και να γίνει κι αυτός θεός, θεός "κατά Χάριν".

   Ο ιερός υμνογράφος το διατύπωσε με πολύ εκφραστικό τρόπο:"Ίνα σου δείξη εμφανώς την απόρρητον δευτέραν κατάβασιν,όπως ο Ύψιστος Θεός οφθήση  εστώς έν μέσω θεών,τοις αποστόλοις έν Θαβώρ... αρρήτως έλαμψας...". Ο Κύριος,λέει ο υμνογράφος, έλαμψε στο όρος Θαβώρ,για να δώσει μιά εικόνα της Δευτέρας Παρουσίας του της καταστάσεως  δηλαδή εκείνης κατά την οποία ο ύψιστος Θεός θα φανερωθεί ένδοξος έν μέσω νέων θεών, των Αγίων του.

   "Θεός έν μέσω Θεών"!

   Αυτό είναι το μεγάλο,το ασύλληπτο μυστήριο της Εκκλησίας. Μέσα στα σπλάχνα της δημιουργούνται νέοι θεοί, οι Άγιοι! Κάθε Άγιος είναι ένας νέος θεός. ¨Κατά Χάριν",έτσι είναι η σωστή θεολογική διατύπωση. Διότι "κατά φύσιν" Θεός είναι μόνο η υπερούσια Τριάδα,ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο, ο Ένας και μόνος αληθινός Θεός.

   Ο Θεός μας! Ο έν Τριάδι Θεός, που μας δημιούργησε έκ του μηδενός και μας καλεί αν υπερβούμε την πτώση μας και να ανεβούμε στο νοητό "Θαβώρ",να γίνουμε μέτοχοι της Θείας δόξας του," Θεοί κατά Χάριν",ίσοι και όμιοι με Εκείνον, τον Δημιουργό μας!

      

                                                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ