Άγιοι Διακόνοι

 

   Εξαιρετικό φαινόμενο της πρώτης Εκκλησίας ήταν τα κοινά τραπέζια που οι χριστιανοί ονόμαζαν "Αγάπες". Το μεγαλείο αυτό της αγάπης το μαρτυρούν οι Πράξεις των Αποστόλων ότι:

   "Η καρδιά και η ψυχή του πλήθους των ανθρώπων που πίστεψαν στο Χριστό ήταν μία, κι ούτε ένας δεν έλεγε αυτό είναι δικό μου,αλλά ήταν όλα για όλους τους κοινά...".

   Ο αριθμός των πιστών στα Ιεροσόλυμα αυξανόταν μέσα την μέρα και τότε άρχισαν να παρουσιάζονται και οι πρώτες δυσκολίες. Οι Απόστολοι δεν μπορούσαν να εξυπηρετούν τους πιστούς και συγχρόνως να κηρύττουν τον Θείο Λόγο. Αυτό τους έκαμε να συγκαλέσουν την Εκκλησία και να παραικινήσουν τους πιστούς να εκλέξουν επτά άνδρες "πλήρεις πνεύματος Αγίου και σοφίας", προκείμενου να αναλάβουν τη διανομή των βοηθημάτων και αυτοί ν'αφοσιωθούν στην προσευχή και το κήρυγμα.

   Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή και εξελέγησαν επτά άνδρες που θα διακονούσαν, δηλαδή θα υπηρετούσαν τον λαό. Αυτοί ήσαν ο Στέφανος, ο Φίλιππος, ο Πρόχορος, ο Νικάνωρ, ο Τίμων, ο Παρμενάς και ο Νικόλαος. Αυτούς αφού τους διάλεξαν οι πιστοί, τους οδήγησαν τους Αποστόλους, οι οποίοι προσευχήθηκαν γι'αυτούς κι έβαλαν τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι καθ'ενός, ώστε να τους μεταδοθεί η αναγκαία για την επιτυχία του έργου τους Θεία Χάρη.

   Έτσι θα γίνονταν με τη θέληση τους ό,τι δεν θέλησε να γίνει ο Αδάμ, δηλαδή θα γίνονταν "υιοί Θεού και Θεοί διά του Αγίου Πνεύματος κατά Χάριν", όπως παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος.

   Έτσι όπως μία στέγη στηρίζεται σε λίγους στύλους έτσι και η Εκκλησία στηρίζεται στη προσφορά και την αγάπη των λίγων που θυσιάζουν τα προσωπικά τους κι αφοσιώνονται με ζήλο στο έργο του Θεού, όπως έκαναν οι Άγιοι Διάκονοι της αρχαίας Εκκλησίας.

                                                          ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ