Εκείνη!

   Ποιος τη γνώριζε? Ελάχιστοι! Οι λίγοι κάτοικοι του μικρού και άσημου και κακόφημου χωριού.

Αυτοί να πνίγονται στις μέριμνες και στους ατέλειωτους βιοτικούς περισπασμούς κι Εκείνη να δουλεύει αθόρθβα. Και στις τόσες του σπιτιού εργασίες και μέσα της.

   Μέσα της προπαντός.Μα αφανώς να μην την παίρνει είδηση κανείς.Δούελευε για τον Αόρατο.Αυτόν που βλέπει στην καρδιά του ανθρώπου. Γι' Αυτόν ζούσε,μ'Αυτόν συνομιλούσε μυστικά μέρα και νύχτα,Αυτόν ζητούσε με όλη την ύπαρξή της. Τον ζητούσε από το λίκνο της ακόμη,'επειτα στον Ναό του και τώρα σε κάθε ημέρα και ώρα της ζωής της.

   Ξάφνου,σε μία και μόνη στιγμή,ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή της. Σφοδρός ανεμοστρόβιλος την άρπαξε από την αφάνεια στον άσημο τόπο του μνηστήρα της και την πέταξε ολομόναχη καταμεσής του ωκεανού.

   Ποτέ δεν θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση σε άγγελο.Όμως τούτο εδώ το άγγελμα που της μετέφερε ο αρχάγγελος ήταν αβάσταχτο. Θα γεννήσει παιδί? Μα πως? Αυτή ήταν αγνή κι αμόλυντη. Τον ευατό της από το λίκνο της ακόμη τον είχε φυλάξει απρόσβλητο κι από τον αλάχιστο της αμαρτίας μολυσμό. Τώρα ο απεσταλμένος του Κυρίου της λέει ότι θα γεννήσει και μάλιστα ότι το παιδί της θα είναι < Υιός Υψίστου>,Υιός του Θεού...

   Η σκέψη της παρέλυσε "Πως 'εσται μοι τούτο?",τόλημε μονάχα να ψελλίσει,ενώ η ταραχή τη συγκλόνιζε. 'Οταν όμως ο Γαβριήλ τη βεβαίωσε για το θαύμα του Θεού,'εσκυψε ταπεινά και πρόφερε με δέος τα μοναδικά εκείνα λόγια της υποταγής,που ήταν ταυτόχρονα απόφαση θανάτου: " Ιδού η δούλη Κυρίου,γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου".

   Χωρίς να ξέρει τα λόγια της αυτά άλλαξαν σε μία στιγμή την πορεία του σύμπαντος. Μέχρι την ώρα εκείνη  ήταν αμέτοχη στα διαδραματιζόμενα του κόσμου. Και να,αιφνιδίως όχι μόνο βρέθηκε στην καρδιά των πιο μεγάλων γεγονότων,αλλά και η Ίδια αποτελούσε την πηγηή και το αποκορύφωμα τους. Από την αφάνεια βρέθηκε ξαφνικά κέντρο του σύμπαντος.

   Η υπαρξή της 'εγινε η μεγάλη εκείνη "κλίμαξ",η παρ'αδοξη σκάλα που σκαλί - σκαλί την κατέβηκε ο Δημιουργός του κόσμου και μέσα από τα δικά της σπλάχνα ήρθε στη γη ως άνθρωπος. Τη νύχτα εκείνη,που μες στη σπηλιά της Βηθλεέμ Τον γέννησε,ο ουρανός έπνιξε τη γη στον απέραντο ωκεανό της θεΐκής αγάπης,μιας αγάπης που έφθανε παφλάζοντας από τα βάθη των αιώνων και των χιλιετιών,δισεκατομμύρια χρόνια πριν ή και πριν ακόμη υπάρξει χρόνος.

   Οι Αγγέλοι,οι Ποιμένες, οι Μάγοι, ο Συμεών και η Άννα... τα γεγονότα στροβιλίζονταν γύρω της με πρωτοφανή ένταση,μα Εκείνη έμενε πάντα κρυμμένη, σιωπηλή και αφανής. Δεν τα προσπερνούσε. Το αντόθετο,τα μελετούσε σε βάθος. " Πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα συμβ'αλλουσα έν τη καρδία αυτής". Τα αντιπαρέβαλλε,προσπαθούσε να κατανοήσει το μυστήριο του Υιού της. Και το κατανόησε. Μάλιστα το κατανόησε πρώτη και μόνη αυτή,όπως αποδείχθηκε αυτό ολοφάνερα στο εκπληκτικό θαύμα της Κανά.

   Έπειτα ακολούθησαν τρία χρόνια με απίστευτα γεγονότα. Εκείνη πάντα σιωπηλή και αφανής. Τον ακολουθούσε παντού, Διακονούσε τον Ίγιο και τους Μαθητές του και προσπαθούσε να εισδύσει στο απρόσιτο μυστήριο της αποστολής του.

   Τον ακολούθησε μέχρι τον Σταυρό και την Ταφή. Τότε κατάλαβε. Κατάλβε τις 'απειρες διαστάσεις της Θυσίας του. Εισήλθε στη μυστική δύναμη της Αναστάσεως του,στο θαύμα της Πεντηκοστής έν μέσω των Μαθητών του.

   Έγινε η χαρά της Εκκλησίας. Μητέρα των πιστών.

   Τώρα φεύγει. Αφήνει τον κόσμο τούτο και εισέρχεταιστην αιώνια δόξα της Βασιλείας του Υιού της. Οι άγγελοι, ο ουράνιος κόσμος,την υποδέχονται ως Βασίλισσα των Ουρανών.

   Όμως...."τον κόσμον ου κατέληπεν....".

   Η καρδιά της μένει στη γη. Σε μας,τα παιδιά της. Είναι και θα είναι για πάντα μαζί μας.

   Εκείνη! η Μητέρα όλων των ζώντων!.

Ένα μικρό αφιρώμα στην γλυκιά μας Παναγία,από τον Εορτασμό, Η Αποδόσης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μέσα από το περιοδικό Σωτήρ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ