Το πλεκτό πετσετάκι.....

   Το σπίτι της ήταν χτισμένο λίγο ποιο πάνω από τον κεντρικό δρόμο του χωριού.Το έφτιαξε ο πατέρας της, για προίκα κουβαλώντας είτε με την πλάτη ή με τ'άλογο,πετραδάκι - πετραδάκι από το βουνό,στα δύσκολα χρόνια πριν γυρίσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.Ένα αρχοντικό διώροφο,που από μακριά φάνταζε το καλύτερο στολίδι στην εποχή εκείνη αλλά και μέχρι σήμερα έχει την ίδια αρχοντιά αφού η ιδιορρυθμία του το κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα σπίτια τριγύρω του.
  Ήταν και εξακολουθεί να είναι όπως το παρέδωσε στα παιδιά της,πάντα στολισμένο και περιποιημένο με τα χειροποίητα εργόχειρα του,που τα περισσότερα ήταν πλεγμένα με το βελονάκι.Ακόμη και  στην  ποιο μικρή γωνία του σπιτιού,είχε στρωμένο το ανάλογο πλεκτό πετσετάκι,που η όλη παρουσίαση του νοικοκυριού,σου εμπνέε μία εσωτερική γαλήνη και ηρεμία μαζί με τ'άρωμα του λιβανιού από τ'αναμμένο θυμιατό,που έφερνε ποτέ - ποτέ το απαλό αεράκι από το ανοιχτό παραθύρο,ειλικρινά εκείνη την μοναδική κι ανεπανάληπτη στιγμή δεν την έβρισκες πουθενά αλλού.
    Μου έλεγε η θεία μου{που ήταν αδελφή της γιαγιάς μου}: Όλα αυτά που βλέπεις τα έπλεκα τα απογεύματα,τις ελάχιστες ώρες,πίνοντας το καφεδάκι μου.Μου άρεσε πάρα πολύ το πλεκτό,εκείνα τα χρόνια,δεν υπήρχαν τόσο πολλά σχέδια κι αν βλέπαμε κάποιο που μας άρεσε το δανειζόμαστε,να το ξεσηκώσουμε και το συντομότερο να το επιστρέψουμε στον κάτοχο του.Ταυτόχρονα,ανοίγει το μπαούλο,κι έβγαλε από μέσα μία τσάντα γεμάτη από πλεκτά δείγματα.Εξεπλάγην,με αυτά που είδα και έβγαλε μερικά και μου τα έδωσε να τα κρατήσω ως ανάμνηση.{Που για μένα είναι ένας μικρός θησαυρός,που έχω από τα χρυσά χεράκια της,κι εύχομαι μία μέρα να τα αξιοποιήσω αναλόγως,μέχρι στιγμής είμαι στο ψάξιμο.....}
    -Αυτό εδώ,να το πάρεις να το ξεσηκώσεις που είναι πολύ παλιό σχέδιο,κι έπιασε το δαντελένιο πετσετάκι που στόλιζε την κανάτα με το δροσερό,παγωμένο νερό πάνω στο τραπέζι.Ήταν πλεγμένο με πολύ ψιλή κλωστή,που για μένα ήταν αδύνατον να το πλέξω.

Κι έτσι το έπλεξα....τότε.....με μεταξωτή κλωστή {μπρισίμι},που φυσικά έγινε μεγαλύτερο στο μέγεθος,από το πρωτότυπο. Μ'αυτόν τον τρόπο,τοποθέτησα ένα συλλεκτικό κομμάτι στην συλλογή μου,που όποτε το βλέπω και το στρώνω......κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια....μου έρχεται στο νου......η μορφή της και η καρδούλα της που έμοιαζε όπως ενός μικρού παιδιού επίσης και η απέραντη αγάπη, που έδειχνε προς τον συνάνθρωπο.Αφού ήταν συνέχεια κοντά στον Θεό και στην εκκλησία.Θυμάμαι που μου έλεγε:-Να πηγαίνεις κάθε Κυριακή και γιορτή παιδί μου στην εκκλησία,να ακούς την Θεία Λειτουργία εκεί και μόνο βρίσκεται η σωτηρία του ανθρώπου!

Αιώνια η μνήμη της!