Θύμηση....

Οι έντονες χρωματικές αποχρώσεις του...μου ξύπνησαν αναμνήσεις από την παιδική και εφηβική μου ηλικία, που σε κάθε του βελονιά,μου ερχόταν στο νου οι συζητήσεις μας από  τα ανέμελα χρόνια μας.....
Θυμάμαι.......... που όλα τα κοπελούδια,μαζευόμαστε παρέες-παρέες και καθόμαστε μέσα στο δροσερό απομεσήμερο του καλοκαιριού, κάτω από το στίαστο του χωριού,κι η κάθε μία κρατούσε στο χέρι της,το κέντημα της. Εκεί ανάμεσα σε βελόνα και κλωστή συζητούσαμε τα όνειρα μας,το μέλλον μας,τις εφηβικές ανησυχίες μας.
Φυσικά, μέσα από το κουβεντολόι που είχαμε,υπήρχε και το θέμα του εργόχειρου το τι αρέσει στην κάθε μία και πως ονειρευόταν το σπιτικό της,με τον πρίγκηπα της.
Έτσι μεταξύ ονείρων και πραγματικότητας:
-Μου είπε η μαμά μου,αν δεν κεντήσω ολόκληρο το ματσάκι,αύριο κορίτσια,δεν θα έρθω για μπάνιο στην θάλασσα.
-Έλα δώσε λίγο ακόμη και το τελειώνεις....
-Εμένα,μου είπε αν δεν τελειώσω το κόκκινο χρώμα,θα με πάρει μαζί της,στο χωράφι.Προτιμάω να κεντάω  μ'αρέσει ή δεν μ'αρέσει πάρα να πάω στο χωράφι.
-Βρε κορίτσια τι συμβαίνει μ'εσάς? Η δική μου η μαμά,δεν μου λέει τίποτα ούτε όρους μου βάζει.Μονολόγησε η Χρυσοβαλάντου,που καθόταν στο ποιο πάνω σκαλοπάτι, που από την ώρα που έπιασαν το κέντημα δεν το άφησε από τα ματιά της.Διότι ήθελε να το τελειώσει όσο ποιο γρήγορα μπορούσε για να ξεκινήσει το καινούριο που της έφερε η γιαγιά της,από την πόλη.
-Αν η δική σου μαμά,έκανε παρατήρηση και σ'εσένα πάει καήκαμε οι υπόλοιπες,πετάχτηκε η Άννα που μέχρι στιγμής μόνο άκουγε,κένταγε και δεν μιλούσε.
Ένα καρέ,που το κέντησα με σταυροβελονιά...

Στην άκρη του,τοποθέτησα μία απλή δαντέλα που την έπλεξα με το βελονάκι και κλωστή πεταλούδας,νούμερο σαράντα.

εδώ φαίνεται μία μικρή λεπτομέρεια,το πίσω μέρος του.

Το ξεκίνησα τις αρχές του καλοκαιριού και το τελείωσα πολύ γρήγορα,όπου φυσικά και το λάτρεψα. Η παραπάνω αφήγηση είναι όντως πραγματική,μόνο τα ονόματα των κοριτσιών είναι φανταστικά.

Να είσαστε καλά και να περνάτε πάντα όμορφα!!!