Είναι Σάββατο πρωί.Τα μαθήματά μας τα έχουμε διαβάσει από την Παρασκευή κι έτσι έχουμε όλο το Σάββατο δικό μας για πολύ παιχνίδι!
-Να παίξουμε επιτραπέζια!
-Όχι,κρυφτό!
-Κυνηγητό!
- Με την καινούρια μου μπάλα!
Οι προτάσεις πέφτουν βροχή και μόνο ο Νίκος δεν φαίνεται πουθενά.
-Που είναι ο Νίκος?ρωτάω τον παππού,που κάθεται κοντά μας στο τραπέζι του και διαβάζει.
-Εκεί,Ειρήνη,μου λέει ο παππούς,και μου δείχνει προς το βάθος του σαλονιού.
-Νί...πάω να φωνάξω.
Μα τι κάνει? Φαίνεται τόσο απορροφημένος.Έχει πάρει το καλό σεμέν από το τραπέζι του σαλονιού και το φορά.Έχει πάρει το σκοινάκι μου,το έχει διπλώσει,ώστε να είναι μικρό,και το κουνά αργά.
Τι κάνει ο Νίκος?ρωτάω τον παππού με περιέργεια.
-Νομίζω πως κάνει παπαδάκι,μου ψιθυρίζει χαμογελαστός ο παππούς,καθώς πηγαίνουμε κοντά του.
- Και το σχοινάκι μου?
-Μάλλον είναι το θυμιατό.
-Ναι,του απαντά ο παππούς.Είσαι πολύ καλό παπαδάκι.Στρώσε τώρα το τραπεζομάντιλο στο τραπέζι και πάμε στην κουζίνα,μας περιμένει η γιαγιά.Βγαίνουν,μα εγώ μένω πίσω.Με ένα παράπονο,μία ζήλεια. Ω,τον αγαπώ τον αδελφό μου και καμαρώνω γι'αυτόν.Κι όταν τον βλέπω να βγαίνει από το ιερό με τη χρυσή στολή του μαζί με τα άλλα παιδιά,χαίρομαι καθώς περνάει προσεκτικά κρατώντας τη λαμπάδα.Μα...πόσο θα ήθελα να κάνω κι εγώ κάτι! Κάτι για τον Θεό!
-Γιαγιά,δεν υπάρχει κάτι να κάνουν και τα κορίτσια στην εκκλησία?ρώτησα με παράπονο τη γιαγιά,καθώς τρώγαμε τα νόστιμα κουλουράκια της.
Η γιαγιά κόντεψε να πνιγεί με το κουλουράκι,και του παππού πήγε να του χυθεί ο καφές.
-Τι εννοείς, Ειρήνη?με ρώτησε η γιαγιά χαμογελώντας.
-Να,ο Νίκος κάθε Κυριακή γίνεται παπαδάκι και βοηθάει τον παπούλη ,κρατάει την λαμπάδα και το θυμιατό και...δεν ξέρω τι άλλο.Γιατί να μην υπάρχει κάτι να κάνουν και τα κορίτσια?
-Ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει?με ρώτησε η γιαγιά.
Την κοίταξα ξαφνιασμένη.
-Τι εννοείς,γιαγιά?
- Είναι πραγματικά πολύ ωραίο και σπουδαίο και μεγάλη ευλογία να βοηθά ο Νίκος μας και τα άλλα αγόρια τον ιερέα! Και πρέπει να στέκονται πολύ ευλαβικά,προσεκτικά και ήσυχα μέσα στο ιερό,σαν άγγελοι!
-Έτσι μας έχει πει και πει και ο πατήρ Βασίλειος,συμφώνησε ο Νίκος.
-Όμως,συνέχισε η γιαγιά,υπάρχουν πολλά που μπορούν να κάνουν και τα κορίτσια.
-Τι γιαγιά? τη ρώτησα με περιέργεια.
-Αυτά τα ωραία κεντήματα που στολίζουν τις εικόνες,ποιος τα κεντά? Τον ναό ποιος τον περιποιείται και τον φροντίζει να είναι καθαρός? Όχι μόνο η νεωκόρος,αλλά κι άλλες κυρίες και νέες.Την προηγούμενη Κυριακή εσύ και η Μαρία μας δεν κόψατε τα καλύτερα τριαντάφυλλα του κήπου για τις εικόνες των Αγίων που γιόρταζαν?Ή ξέχασες τον βασιλικό που πηγαίνουμε στη γιορτή του Σταυρού? Τη Μεγάλη Πέμπτη ποιες φτιάχνουν τις όμορφες γιρλάντες με τις βιολέτες για τον Επιτάφιο?
- Βοήθησα κι εγώ,γιαγιά,έχεις δίκαιο,και όλα τα κορίτσια του κατηχητικού μαζί με τις κυρίες!είπα χαρούμενα.Και ήμουν Μυροφόρα στην περιφορά!
-Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα ποιο σπουδαίο,είπε η γιαγιά.Ποιος φτιάχνει το πρόσφορο,που χωρίς αυτό δεν μπορεί να γίνει Θεία Λειτουργία? Το πρόσφορο,που γίνεται Σώμα Χριστού και όλοι κοινωνούμε και παίρνουμε μέσα μας τον Χριστό?
- Ω,γιαγιά,δεν το είχα σκεφτεί αυτό! Πως μπορώ κι εγώ κάτι να προσφέρω στον Χριστό! φώναξα χαρούμενα.
- Ναι! Όλοι μπορούμε να του προσφέρουμε κάτι για τα τόσα του δώρα πρώτα την αγάπη της καρδιάς μας,κι ύστερα ότι άλλο μπορούμε! Τα αγόρια στο ιερό ή στο ψαλτήρι, εμείς φροντίζοντας τον ναό ή ζυμώνοντας το πρόσφορο!Λοιπόν ,είπε η γιαγιά ανάβοντας το λιβάνι και φορώντας τη λευκή της ποδιά,τι λες?
- Γιαγιά,θα μου φτιάξεις κι εμένα ποδίτσα και σκουφάκι σαν τα δικά σου? Θέλω κι εγώ να ζυμώσω το πρόσφορο!
Το παραπάνω κείμενο είναι παρμένο από το ορθόδοξο,χριστιανικό,μηνιαίο περιοδικό "Προς τη Νίκη".
Πετσετάκι για το πρόσφορο ,κεντημένο στην ποδοκίνητη ραπτομηχανή με κοφτό και το τελείωμα του,με βελονιά φεστόνι.
Να είσαστε πάντα καλά και να περνάτε όμορφα,δημιουργικά με ότι αγαπάτε!!!
ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
